Rozdział XXXIII

XXXIII

Nazajutrz wstałam po cichutku żeby nie budzić Asir’a i poszłam zrobić kawę. Miałam na sobie swój czarny porannik z czarną panterą na plecach. Włączyłam czajnik, zapaliłam papierosa i stanęłam przy otwartym oknie. Po chwili poczułam na swojej talii ręce Asir’a, nie odwracając się, uśmiechnęłam się i oparłam swoją głowę do tyłu na jego ramieniu.

- Myślałam, że śpisz.

- Poczułem się samotny.

- To straszne.

Zaczął całować mnie po szyi.

- Dlaczego uciekłaś?

- Mój zegar biologiczny jest ustawiony na poranną kawę, zacząłeś tęsknić?

- Lubię się koło ciebie budzić.

- Lepiej się nie przyzwyczajaj.

Zabrał swoje ręce i ciężko westchnął a ja podeszłam do czajnika i zalałam kawę.

- A ta znowu swoje, to znaczy wracamy do punktu wyjścia?

- A ty wszystko musisz mieć od razu?

- Nic nie poradzę, jestem zachłanny.

- Właśnie widzę, kawy?

- Myślisz, że mnie weźmiesz na kawę?

- Chy, no nie wiem, na kawę może nie do końca, ale…

Podeszłam bliżej i otarłam się o niego, po czym przygryzłam delikatnie koniuszek jego ucha, po czym zaczęłam delikatnie muskać jego usta swoimi.

- Może na to, chy?

Zrobiłam niewinną minę, spojrzał na mnie i pokręcił z uśmiechem głową:

- Potrafisz być bardzo przebiegła.

- Wiem.

Uniosłam brwi i uśmiechnęłam się:

- I znowu to robisz.

- Co?

- Minę zbolałego kociaka.

- Tylko nie mów, że tego nie lubisz.

Krzyknęłam idąc się ubrać a on krzyknął za mną:

- Nie znoszę!

Wziął łyka kawy, po czym wypluł do zlewu.

- Co to ma być? Jest gorzka!

- Cukier jest niezdrowy!

- W co ja się wpakowałem.

Pokręcił głową mówiąc do siebie.

Gdy tylko weszliśmy na oddział, od razu dopadł do nas Red i odciągnął Asir’a na bok:

- Co jest?

- Wreszcie, już myślałem, że nigdy nie skończy ci się ten urlop.

- Gadaj wreszcie.

- Musisz coś dla mnie zrobić, chodź.

Poszli w stronę  sali, czułam, że Red coś kombinuje, ale wolałam nie zastanawiać się nad tym co to jest. Podeszłam do Colin’a i zerknęłam w ekran, dał mi do ręki tableta:

- Co to?

- Daniels szaleje, nowi rekruci napływają w takim tempie, że nie nadążamy ich szkolić.

- Żeby chociaż byli coś warci.

- Nie wiem, na razie ich grupuję, ale według profilu, ty musisz ocenić ich sprawność i nadać temu wszystkiemu ręce i nogi, wiem, że mamy za mało ludzi, ale…, to jakiś obłęd. Na szczęście na razie nie ma śladu po Frank’u Montoy’a, więc możesz spokojnie się tym zająć, ja nie mogę robić wszystkiego.

- Spokojnie, damy sobie radę, wszyscy wrócili z wolnego więc jakoś to rozdzielę.

- Oby.

- Colin, może ktoś by ci pomógł co?

Spojrzał na mnie:

- Mówisz o psychiatrze?

Wybuchnęłam śmiechem:

- Nie, o jakimś informatyku, który mógłby jakoś selekcjonować ci przetworzone dane, żyjesz pod zbyt dużą presją.

- Niczego nie zawalam.

- Czy ty mnie słuchasz? Chcę żeby ktoś cię odciążyły, jesteś kłębkiem nerwów.

- Wiesz, że nikomu nie ufam.

Westchnęłam ciężko.

- Dobra, twoja decyzja, jak zmienisz zdanie wiesz gdzie mnie szukać. Zwołaj wszystkich rekrutów na dużą salę.

- Jasne.

Wzięłam tableta i weszłam na salę gimnastyczną, mało nie eksplodowałam, kiedy zobaczyłam, że z Lindą ćwiczy Asir, a nie Red. Spojrzałam na Gina, który stał razem z Red’em w drugiej części Sali, Gino uśmiechnął się:

- No stary, będziesz się gęsto tłumaczył.

- Cholera

Podeszłam do Red’a uśmiechnięta:

- Cwana bestia z ciebie.

- Kylie sorry, naprawdę, ale ja nie mam na to nerwów, nie nadaje się na nauczyciela jakiejś psychopatki.

- Dobra.

- Naprawdę?

Uśmiechnęłam się.

- Tak, naprawdę, wręczyłam mu tablet.

- Co to?

- Skoro Asir trenuje Lindę, będziesz musiał przejąć jego obowiązki i przeszkolić całą grupę. Jak już się z tym uporasz to daj znać, wtedy może zatwierdzę twój podział grupowy, miłej zabawy.

Uśmiechnęłam się szeroko, Gino zaczął się śmiać i poklepał Red’a po ramieniu:

- No stary, teraz zamiast jednej psychopatki będziesz miał całą grupę psychopatów, lepiej nie mogła tego wymyślić.

Poszedł rozbawiony.

Po pół godzinie na wielkiej sali zebrali się wszyscy rekruci, stanęłam na środku a obok mnie Asir, Jesse i Cole. Kiedy mówiłam Jesse przechadzała się pomiędzy rekrutami sprawdzając czy oby na pewno uważnie słuchają:

- Odbędziecie cztero tygodniowe szkolenie tu na miejscu i dwu tygodniowe na farmie. Nauczycie się sztuki walki wręcz, zapoznacie się z nowoczesną techniką i bronią. Oprócz tego zadbamy o wasz savoir vivre, dla nie wiedzących tłumaczę, że jest to dosłownie – znajomość życia. W każdej dziedzinie zostaniecie wykształceniu na najwyższym poziomie, jednak nie tolerujemy samowolek i chamstwa.

Jesse kilkakrotnie przeszła koło rekruta, który namiętnie żuł gumę, nie do końca chyba słuchając co mówię, w końcu  jednak z największym w świecie spokojem, podcięła mu nogi, mężczyzna upadł zagławiając się gumą, więc Jesse dosłownie walnęła go w plecy tak, że guma poleciała metr do przodu. Pochyliła się nad nim a wszyscy spojrzeli na Jesse:

- Zasada numer jeden, nie żujemy gum w czasie treningu i zebrania, bo bardzo łatwo się można zadławić.

Mężczyźnie aż łzy poleciały po tym jakby się udusił.

- Jasne to dla ciebie? Czy wytłumaczyć?

Uśmiechnęła się.

- Nie, nie trzeba, kapuję.

- Świetnie, coś mi mówi, że będzie nam się fajnie pracowało.

Zaczęłam się śmiać widząc minę rekruta, który ledwo odeszła podniósł się z ziemi a wszyscy pozostali, którzy też żuli gumy, w pośpiechu zaczęli je wypluwać do chusteczek higienicznych. Po zebraniu chyba nikt już nie miał złudzeń co do metod szkolenia i obowiązujących reguł. Pytań po zebraniu też jakoś nie było, więc mogliśmy zrobić wreszcie podział na grupy. W tym celu udaliśmy się na salę gimnastyczną. Jesse była w swoim żywiole i zgłosiła się na ochotnika by sprawdzić każdego osobiście. Również Red – on jednak w formie kary, musiał wypełnić swą misję na macie. Usiedliśmy na ławce w kolejności: Asir, ja, Gino, Cole i Rolly i zaczęliśmy klasyfikować rekrutów. Przyznam, że była to bardzo monotonna praca, z drugiej jednak strony odpowiedzialna, bo gdybyśmy przegapili coś ważnego ,mogłoby to mieć mierne skutki.

Z głośników ktoś puścił głośno muzykę Taio Cruz „Break your heart”, Jesse bawiła się doskonale pokładając kolejnych zawodników na macie, co jakiś czas, któreś z nas ją zmieniało. Byli wśród rekrutów i tacy, którzy naprawdę coś umieli, ich technika nie była może precyzyjna, ale wystarczająca by powalić kogoś na łopatki. Takimi zajmował się Asir i Rolly, ja starałam się jak najdokładniej ich podzielić. Kiedy skończyliśmy wstępny program był już wieczór, wychodziliśmy z sali kiedy zawołałam Rolly’ego:

- Rolly, masz chwilę?

Spojrzał na mnie i przystanął, reszta poszła a ja spojrzałam na niego:

- Mógłbyś pogadać z Colin’em?

- Co się stało?

- Jeszcze nic, ale myślę, że jest zmęczony i przydałby mu się urlop, on nie chce o tym słyszeć, ale ciebie słucha, martwię się o niego.

- Spróbuję.

Kiwnęłam głową, spojrzał na mnie, po czym odszedł bez słowa. Od czasu jak zakończyliśmy nasz „związek” tak dobitnie, zauważyłam, że traktuje mnie bardzo obcesowo, miałam jednak nadzieję, że to w końcu minie. Poszłam do szatni i otworzyłam moją szafkę, wyjęłam z niej skórzaną kurtkę szykując się do wyjścia, a kiedy ją zamknęłam aż podskoczyłam, bo stał tam oparty Asir. Uśmiechnął się.

- Zwariowałeś?

Powiedziałam przez zaciśnięte zęby i szturchnęłam go w ramię.

- Co tak oschle? Rano byłaś milsza.

- Rano nie obmacywałeś Lindy, tylko mnie.

Roześmiał się:

- I tu cię mam, to o to chodzi? Mogłaś powiedzieć, że ci to przeszkadza.

- Gdybym powiedziała nie wyświadczyłbyś Red’owi tej przysługi?

- Pewnie, że bym wyświadczył, ale wcześniej troskliwiej bym się zajął tobą.

- Dobrze, że za marzenia nie idzie się do więzienia, bo dostałbyś dożywocie.

Wyszłam z szatni i zawołałam:

- Jesse!

- Idę.

Krzyknęła a Asir stanął obok mnie i uśmiechnął się:

- Wybierasz się gdzieś? Myślałem, że coś porobimy razem.

- Cokolwiek nie chciałeś robić, zrób to z Lindą lub z Red’em.

Uśmiechnęłam się złośliwie.

- Mamy z dziewczynami wieczór spirytystyczny.

Skrzywił się.

- Spiry…co?

- Spirytystyczny, nowe hobby Vicky, będziemy wywoływać duchy.

- Pogięło was?

Podeszła Jesse zarzucając torbę na ramię, uśmiechnęła się a ja zapytałam:

- Gdzie Kim?

- Pojechała się przebrać, dojedzie, możemy iść.

Asir nie był zadowolony, mrugnęłam do niego a Jesse jak zwykle musiała być złośliwa:

- Co słoneczko? Czujesz się opuszczony i samotny? Jak mi cię żal.

- Już ci wierzę.

Kiwnęła mu ręką i wyszłyśmy z oddziału.