Rozdział XXV

XXV

W czasie kiedy cały oddział przekonany był, że zginęliśmy, ja i Rolly podnieśliśmy się z podłogi w piwnicy. Spojrzałam na Rolly’ego, a on na mnie:

- W porządku?

Zapytał, a ja kiwnęłam głową i otrzepałam się z grubsza od pyłu, a ten zaczął obchodzić piwnicę.

- Znajdą nas?

- Nie sądzę, nad nami jest tona gruzu a oni prawdopodobnie sądzą, że zginęliśmy.

Uśmiechnęłam się.

- Rewelacja, moim marzeniem było umrzeć przy twoim boku.

- Próbujesz być złośliwa?

- Domyśl się.

- Masz do mnie pretensje, że się tu znaleźliśmy?

- Skoro wiedziałeś o piwnicy i  dlaczego nikt poza tobą o niej nie wiedział?!

- Wiedział Colin, jak się otrząśnie, to na pewno sobie o tym przypomni.

- Jak się otrząśnie? To może zająć wieki, prędzej się tu zasuszymy!

- Nie dramatyzuj.

- Co z naszymi lokalizatorami?

- Przecież ty nie masz lokalizatora, już zapomniałaś, że kazałem ci go usunąć Thorne’owi?

- A ty?

- Też go nie mam.

- A nasze przenośne lokalizatory?

- Kylie rozejrzyj się, to schron piwniczny, testowali tu materiały wybuchowe, wszystko jest wykonane z takiego materiału, że żaden sprzęt tu nie zadziała.

- Po prostu świetnie.

Popatrzył na mnie, byłam wściekła.

- Że też tobą poszłam.

- Musimy czekać i liczyć na ich rozsądek.

- Czyli utknęliśmy tu na dobre?

- Przykro mi.

- Przykro ci? Chociaż coś. Na jak długo starczy nam tu powietrza?

- Nie wiem.

- A co ty wiesz?

- Że jeśli się tu pozabijamy to nikt nie będzie miał z tego korzyści.

Tymczasem na oddziale Colin patrzył martwo w monitor, J.T siedział i automatycznie wydawał sprzęt, nie zamieniając przy tym słowa z nikim. Właśnie wtedy podszedł do Colin’a Daniels, był wyraźnie zaniepokojony:

- Sprawdź jeszcze raz dokładnie plany budynku.

- Co się stało?

- Torezo powiedział, że pod magazynami ciągnie się piwnica, jest tak szczelna, że nie przebije się stamtąd żadne urządzenie elektroniczne.

Spojrzał i jakby weszła w niego nowa nadzieja. Zaczął nerwowo stukać po klawiaturze:

- Faktycznie, Boże, przecież Rolly wspominał mi o piwnicy, na śmierć o tym zapomniałem.

- Trzeba to sprawdzić, zbierz ludzi.

Dochodził wieczór, byłam już zmęczona, Rolly usiadł na podłodze i oparł głowę o ścianę, chwilę jeszcze popatrzyłam na ściany i w końcu zrobiłam to samo. Moje ciało zaczęło się robić jakieś wilgotne, to brak tlenu tak na mnie wpływał. Zdjęłam kurtkę, miałam na sobie koszulkę na naramkach – czarną.

Oparłam głowę jak Rolly i uśmiechnęłam się do siebie, Rolly spojrzał na mnie:

- Co cię tak rozbawiło?

- Kilka lat temu dałabym się zabić żeby móc znaleźć się z tobą sam na sam w takim miejscu.

Popatrzył mi w oczy, długo, za długo, w końcu spuściłam swój wzrok i oparłam głowę o jego ramię, a on pogładził mnie po włosach.

- Przykro mi.

- Przykro?

- Tak, wiem, że winisz mnie za śmierć swojego ojca.

- Nie chcę do tego wracać, zostawmy to.

- Na pewno?

- Tak.

- Zmęczona?

- Oczy same mi się zamykają.

- Chodź.

Powiedział do mnie i skierował moją głowę na swoje nogi. Położyłam się, nie miało dla mnie znaczenia co sobie myśli w tej danej chwili.

Colin wysłał trzy oddziały, które miały nas uwolnić. Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że nawet jeśli ktoś zechce to zrobić, to będzie to bardzo czasochłonne, zanim ktokolwiek zdoła się przebić przez te wszystkie gruzy. Byliśmy z Rolly’m coraz słabsi a minuty wlokły się niemiłosiernie.

- Nie chcę tu umrzeć, jaka by nie miała być moja śmierć, będzie lepsza od tego miejsca.

- Bo jesteś tu ze mną?

- Nie, nie dlatego, ale śmierć przez uduszenie? To niezbyt zachęcająca perspektywa.

W końcu wstałam, bo gdy poczułam jego rękę już nie tylko we włosach, ale i na ramieniu, stwierdziłam, że ktoś musi przerwać tą niezręczną sytuację.

- Rolly, nie możemy.

- Nikt nie musi się o tym dowiedzieć.

- Ale ja będę czuła się z tym źle, nie lubię pogrywać na dwa fronty.

Wstał i zbliżył się do mnie znacznie, miałam wrażenie, że w ogóle nie słucha tego co do niego mówię.

- Możemy stąd nie wyjść.

Spojrzałam bo wiedziałam ,że miał rację, mogłam już nigdy nie zobaczyć światła dziennego i to właśnie teraz kiedy doszłam do wniosku, że moje życie zaczyna wyglądać jak należy.

Kiwnęłam głową, pochylił się nade mną jakby do pocałunku a ja utkwiłam w nim swój wzrok:

- Ale jeśli jednak jakimś cudem uda mi się stąd wyjść, chcę móc dalej mieć do siebie szacunek.

Popatrzył na mnie chwilę, po czym odsunął się trochę i właśnie wtedy usłyszeliśmy do góry nad nami jakieś szuranie. To była spycharka, która z powierzchni usuwała to, co zostało z magazynu i całego budynku.

- Kawaleria przybyła.

Popatrzył na mnie:

- Wygląda na to, że w samą porę.

Wiedziałam, że go uraziłam, po raz pierwszy odkąd się znaliśmy nie dostał tego, czego chciał. Jeszcze kilka dobrych minut potrwało zanim usunęli wszystko z powierzchni, w końcu jednak drzwi się otworzyły i od góry zerknął uśmiechnięty Cole:

- Zamawialiście pizzę?

Zaczęłam się śmiać, tylko Rolly’emu nie było do śmiechu, Cole podał mi rękę i wyciągnął na powierzchnię. To wciągnięcie świeżego powietrza, było najwspanialszą rzeczą jaką w ostatnim czasie udało mi się zrobić. Po chwili wyszedł Rolly, popatrzył na mnie, z daleka zauważył to Asir, nie spodobał mu się ten widok. Rolly poszedł w stronę samochodu a Cole spojrzała mnie:

- Co?

Uśmiechnęłam się.

- Myślałeś, że masz mnie z głowy?

Pokiwał głową i uśmiechnął się.

- Co ja bym bez ciebie robił?

- No właśnie, pomyśl o tym.

Uśmiechnęłam się szeroko i pobiegłam za Rolly’m akurat w momencie, kiedy Asir ruszył w moją stronę.

- Rolly, zaczekaj!

Zatrzymał się i spojrzał na mnie:

- Posłuchaj to nie tak, że mnie nie obchodzisz, dałeś mi wspaniałego syna, zawsze będziesz w jakiś sposób bliski mojemu sercu, ale nie tak jakbyś tego chciał, mieliśmy swoją szansę, nie wyszło, musimy się z tym pogodzić i próbować żyć dalej normalnie.

Przejechał dłonią po moim policzku, agenci nadal uprzątali piwnicę, ale Asir nas widział.

- Powiedz tylko, że to co było, było dla ciebie równie ważne jak dla mnie.

Oczy mi się zaszkliły, na myśl o przeszłości:

- Tak, to był dla mnie cudowny czas i zawsze będzie, ale właśnie dlatego, zróbmy wszystko żeby tego nie zniszczyć.

Kiwnął potakująco głową a ja wspięłam się na palcach i pocałowałam go w usta, po czym spojrzałam mu w oczy.

- Jesteś fajnym facetem wiesz?

Uśmiechnęłam się łobuzersko, po czym weszłam do samochodu, w którym Cole już za mną czekał. Samochód odjechał a Asir zmierzył spojrzeniem Rolly’ego. Kiedy weszłam na oddział J.T od razu ruszył szybkim wzrokiem w moją stronę i rozłożył ręce, wskoczyłam mu w objęcia:

- Żyjesz słonko, całe szczęście.

Postawił mnie na ziemi a ja na niego spojrzałam:

- Hej, chyba nie chcesz się rozkleić co twardzielu ?

- Oj…

Pogroził mi palcem:

- Dużo nie brakowało.

- Nie martw się, złego tak szybko diabli nie biorą.

- Dobra, chciałam się tylko przywitać, muszę wziąć prysznic i się napić.

- Nie szalej zbyt mocno.

- Postaram się.

Spojrzałam na Joe’go i Brad’a, którzy akurat weszli rozsuwanymi drzwiami i mrugnęłam do nich, zrobili to samo a ja wyszłam z oddziału.

Był wieczór kiedy po wzięciu prysznica wciągnęłam na siebie poprzecinane dżinsy, luźną koszulkę z wycięciem pod szyją takim, że zsuwała się z jednego ramienia i widać było naradkę od stanika. Nalałam sobie wina i usłyszałam dzwonek do drzwi, nie trudno było mi się domyślić, że był to Asir. Otworzyłam drzwi, ale stanęłam w nich tak, że nie miał jak wejść, więc oparł się o werandę, wyszłam do niego i oparłam się o poręcz.

- Myślałem, że…

- Że nie żyję?

Kiwnął głową, uśmiechnęłam się.

- A może miałeś nadzieję, co?

- Widziałem cię z Rolly’m.

- Wiem.

Czułam zbliżającą się awanturę.

- To nie w moim stylu.

- Co?

- Nie możesz żyć ze mną i z nim równocześnie!

Podniósł głos i to był błąd, błąd jego urażonego ego. Stanęłam naprzeciwko niego i spojrzałam mu w oczy, nadal byłam zła o Lindę, bo wiedziałam, że u niej był, choć twierdził, że to przeszłość.

- Wiesz co? Ja sądzę, że nie mogę żyć już z żadnym z was.

Odeszłam od niego i zatrzasnęłam drzwi. Po chwili usłyszałam odjeżdżający samochód, odczekałam chwilę, po czym wyszłam z domu. Poszłam prosto do Tony’ego i zadzwoniłam do drzwi, otworzył i uśmiechnął się na mój widok, był zdziwiony:

- Kylie?

- Mogę wejść?

- Nie spodziewałem się ciebie, miałaś ciężki dzień?

Otworzył mi drzwi szerzej tak bym mogła wejść. Zrobiłam krok przez próg i popatrzyłam na niego z uśmiechem:

- Koszmarny.

Uśmiechnął się i zatrzasnął drzwi.