Rozdział VIII

VIII

Następnego dnia rano Asir zabrał mnie na przejażdżkę, która trwała prawie trzy godziny. Na końcu droga prowadziła przez las aż w końcu ujrzałam potężne ranczo.

Nie znałam tego miejsca. Wysiadłam z samochodu nieco zła. Miałam włosy podpięte spinką do góry, ale i tak na głowie miałam jeden nieład.

Stanęłam przy samochodzie i oparłam się o niego:

- Dlaczego mnie tu przywiozłeś?

Podszedł do mnie i uśmiechnął się.

- Nie podoba ci się?

- Bardzo mi się podoba, ale skoro już włamałeś się do mojego domu, z którego zresztą przywiozłeś mi najkrótszą sukienkę jaką posiadam, to mogłeś chociaż pomyśleć o kosmetyczce.

Miałam na sobie króciutką fioletowo – czarną sukienkę na cieniutkich naramkach, buty na wysokim korkowym koturnie i czarny, cienki sweterek.

- Zacząłem się zastanawiać czy kiedyś ktoś zdołał cię uszczęśliwić? Jeśli tak, daj mi jego adres, pójdę mu pogratulować.

- Jestem aż taka zła?

Zrobiłam minę niewiniątka.

- Nie rób oczu smutnego kociaka, to nie fair.

- Teraz wiesz jak to smakuje?

- Jesteś okrutna.

Położyłam ręce na jego torsie i przybliżyłam się:

- To jak?

Pokręcił zniesmaczony głową, ale w końcu uśmiechnął się.

- Proszę.

- Kosmetyczka cię uszczęśliwi?

- Tak.

- Dobra, masz pięć minut.

- Pięć minut?

Zapytałam zdziwiona.

- Jest w schowku, wiedziałem, że będziesz o nią skomleć.

Pocałowałam go w policzek:

- Kochany jesteś.

- Tylko o tym nie zapominaj.

- Gdzież bym śmiała.

Wskoczyłam błyskawicznie na fotel pasażera a Asir pokręcił głową. Po zaledwie dwóch minutach wyszłam z powrotem.

-  Zadowolona?

- Bardzo, teraz możemy iść.

Otworzył drewnianą bramkę i poszliśmy wzdłuż ścieżką. Z boku na wybiegu stały dwa konie, kawałek dalej kolejne dwa. Oparłam się o drewnianą zaporę:

- Co to za miejsce?

Uśmiechnął się.

- Mój sposób na wypoczynek. Moi rodzice byli artystami zapatrzonymi w siebie. Często się przeprowadzaliśmy, to było jedyne miejsce gdzie zatrzymaliśmy się na dłużej.

- Co się stało z twoimi rodzicami?

- Spłonęli, w jednym z domów ,zdołałem wyciągnąć moją siostrę, kiedy chciałem cofnąć się po rodziców, wszystko poszło z dymem.

- To był wypadek?

- Tak, awaria instalacji gazowej, w domu było mnóstwo płócien więc ogień szybko się rozprzestrzenił.

- Byłeś zżyty z siostrą.

- Byłem ,ale to zamknięty rozdział, poniosłem już konsekwencje swojego życia. A jaka jest twoja historia?

- Naiwna dziewczyna z bogatej dzielnicy, która z powodu dokuczającej rutyny, postanowiła urozmaicić sobie życie wkraczając w tajny świat, nigdy nie byłam w nim szczęśliwa.

Schyliłam głowę a Asir spojrzał na mnie.

- I nawet wiem dlaczego.

- Tak?

- Ychy.

- To oświeć mnie.

- Ludzie tacy jak my, po kilku latach stają się oschli i bezwzględni a ty…

- A ja?

Przybliżył się do mnie tak, że poczułam jego ciepły oddech na swoich ustach:

- A ty jesteś pierwszą agentką, którą spotkałem, a która nie zatraciła po drodze swojej duszy.

Już mieliśmy się pocałować kiedy zadzwoniła komórka Asir’a, uśmiechnęłam się, on też:

- Odbierz, to może zaczekać.

Spojrzał na wyświetlacz, na którym pojawił się napis Colin:

- Oby to było ważne.

- Jest ważne, partnerka ojca Kylie wróciła.

- Wróciła? Dokąd?

- Jest w jego posiadłości.

- A coś się dzieje?

- Nie, wysłałem tam Gina i Red’a, obserwują  dom, ona zachowuje się tak jakby nigdy nic się nie stało.

- Mogę być najprędzej za trzy godziny, nie dam rady szybciej.

- W porządku, ale spróbuj skontaktować się z Kal, nie odbiera.

Usłyszałam te słowa, spojrzałam na Asir’a i wzięłam od niego telefon, patrzył na mnie z niedowierzaniem.

- Colin, jestem.

- Słyszałaś o Jen?

- Tak, wyjeżdżamy.

- W takim razie będziemy czekać.

Wsiedliśmy do samochodu i Asir ruszył z powrotem. Łokciem opierałam się o drzwi samochodu a na dłoni spoczywała moja głowa, Asir przyglądał mi się, ale nic nie mówił, bo wiedział, że jest to ciężka dla mnie sytuacja.

- Co ona planuje? Dlaczego wróciła?

Przemówiłam wreszcie.

- Nie mam pojęcia, może poczuła się bezpieczna, skoro Lindy tu nie ma.

- To się nie skończy dobrze, w mojej rodzinie zawsze wszystko ma tragiczny finał. Może zadzwonię do ojca?

- Jesteśmy blisko, lepiej będzie jeśli go nie uprzedzisz, jeśli Jen się dowie, ona jest nieobliczalna.

- Możesz jechać szybciej?

Docisnął pedał gazu.

W końcu dojechaliśmy na oddział. Prawie, że na niego wbiegłam, kiedy zobaczyłam koło Colin’a Rolly’ego i Daniels’a, nie uszczęśliwił mnie ten widok.

Rolly krzyknął:

- J.T! Podsłuch.

- Miałeś wyjechać, co ty tu jeszcze robisz?

Daniels zorientował się, że sytuacja jest napięta, więc wtrącił się w tą sprzeczkę:

- Wyjedzie po akcji, ale teraz pojedzie z tobą.

- Dlaczego on?

- Bo jeśli pójdziesz tam z Asir’em nabierze podejrzeń, zna go, już zapomniałaś?

Asir wziął podsłuch od J.T i odgarnął mi włosy do przodu, Rolly widząc to odwrócił swój wzrok:

- Już.

Założył mi mikroskopijny podsłuch na szyi pod włosami, po czym szepnął mi do ucha:

- Spokojnie, będę niedaleko.

Ścisnął mi rękę na wysokości pleców z tyłu, ale nikt tego nie widział, po czym wyszedł z oddziału. Spojrzałam na Daniels’a:

- Jaki jest plan?

- Jedź jakby nigdy nic, spróbuj ją przejrzeć, ale nie zdradź się.

- Liczysz, że okażę jej łaskę? Nie potrzebujemy jej.

- Może mieć jakieś informacje.

- Mam gdzieś jej informacje, nie będę ryzykować życia mojego ojca dla jakiejś wywłoki, jeśli na to liczyłeś, to mogłeś sobie ściągnąć tu Lindę!

Wyszłam z oddziału. Razem z Rolly’m dojechaliśmy pod dom mojego ojca. Na zewnątrz nikogo nie było poza agentami ukrytymi w krzakach. Zadzwoniłam do drzwi, otworzył mój ojciec:

- Kylie? Wejdźcie.

Mój ojciec na moje nieszczęście lubił Rolly’ego.

- Cześć tato, my tak przy okazji, nie przeszkadzamy? Muszę porozmawiać z Jen.

- Z Jen? Coś się stało?

- Nie, babskie sprawy.

- Rozumiem, chodźcie, naleję kawy, Jen jest do góry.

- Dzięki.

Uśmiechnęłam się do ojca i udałam się na piętro, kiedy weszłam do gabinetu Jen, ta siedziała we fotelu przy komputerze. Na mój widok wmurowało ją:

- Knujesz następną intrygę?

Zapytałam i podeszłam do niej bliżej:

- Poco wróciłaś?

- A jak myślisz? Twoja niekompetentna siostra spudłowała z takiej odległości, że szkoda komentować.

- Dlaczego to robisz? Sądziłam, że próbowałaś zastąpić mi matkę.

- Jesteś bardziej naiwna od swojego ojca i równie głupia co twoja matka. Miała wszystko, ale ciągle było jej mało, salony luksus, mężczyźni, twój ojciec chodził za nią niczym pies. A ona? Zabawiła się z nim kosztem jego pozycji a potem…, wyrzuciła na zawsze ze swojego życia. Ale potem pojawiłaś się ty i właśnie wtedy kiedy go na nowo odzyskałam, zaczęłaś mieszać. Wiedziałam, że nie zginęłaś, złamaliśmy zabezpieczenie akt centrum, musiałam cię tylko wywabić z kryjówki żeby raz na zawsze zakończyć twój marny żywot!

Chciałam sięgnąć po pistolet, ale ona zrobiła to szybciej, akurat w momencie kiedy w drzwiach stanął mój ojciec a za nim Rolly, on jednak też nie zdążył zareagować. Jen strzeliła do mojego ojca a ten upadając na ziemię, zdołał tylko powiedzieć:

- Jen…

Upadłam na ziemię przy nim i wtedy padł drugi strzał, Jen upadła, obejrzałam się i zobaczyłam Lindę. Mój ojciec krwawił a ja klęczałam skąpana w krwi:

- Tato.

Usłyszałam jak Rolly wzywa pomoc, ale było już za późno. Wzrok mojego ojca zamarł a ja się rozpłakałam.

Po paru minutach przyjechali tak zwani czyściciele i wynieśli ciało Jen z domu mojego ojca. Ja nadal klęczałam przy moim ojcu przytrzymując mu głowę. Rolly z Lindą  schodzili po schodach i minęli się z Asir’em. Asir spojrzał na Rolly’ego:

- Pomóż jej, ktoś musi ją stamtąd zabrać, a mnie nie chce widzieć.

- Jakoś mnie to nie dziwi.

Kiedy Asir wszedł do pokoju i zobaczył mnie na podłodze, przykucnął koło mnie:

- Kylie, muszą go zabrać.

Dalej łkałam, ale usłyszałam jego słowa. Spojrzałam na niego i po raz ostatni na ojca i znowu łzy poleciały większym strumieniem. Położyłam ostrożnie jego głowę a Asir skinął na dwóch sanitariuszy stojących w drzwiach, po czym dosłownie ściągnął mnie z podłogi. Lałam się na jego ramieniu z bezsilności i ledwo zeszliśmy ze schodów zaczęłam mdleć. Asir zdążył mnie podtrzymać w ostatniej chwili.

Mówią, że człowiek musi godzić się z przeciwnościami losu, tyle, że ja nie chciałam.

Kiedy trzy dni po pogrzebie stałam nad grobem ojca, uświadomiłam sobie, że teraz nie mam już nikogo.  Nikogo? Położyłam na grobie czerwoną różę i spojrzałam za siebie. Przy drzewie stał Asir i uśmiechnął się do mnie. Podeszłam bliżej i przejrzałam się w jego oczach a on wskazał mi ręką drogę do swojego samochodu. Poszłam przodem a on ruszył za mną, i właśnie wtedy pomyślałam, że być może nie wszystko jeszcze straciłam.