Rozdział LXVIII

LXVIII

Jeszcze tego samego wieczoru Rolly zamiast pojechać do domu, wrócił na oddział. Gdy wszedł udał się prosto do J.T, który miał w zwyczaju pracować nie raz po osiemnaście godzin. Wszyscy dziwiliśmy się jak on to wytrzymuje, ale chyba po prostu tak kochał to co robił , że nie patrzył na zegarek. U J.T zawsze wszystko było dopięte na ostatni guzik a ponadto był naszymi oczami oddziału. Rolly chętnie z nim pracował, oboje byli perfekcyjni w tej pracy a Rolly doceniał precyzję.

- Cześć szefie.

- Co nowego?

- Jak już mówiłem obydwa naboje pochodzą z tej samej broni.

- Nie ma mowy o pomyłce?

- Nie, jest też jeszcze możliwość, że to nie właściciel broni z niej strzelał, trzeba to wziąć pod uwagę.

- Jakoś przestałem wierzyć w zbiegi okoliczności, za dużo wypadków ostatnio mieliśmy.

- To prawda.

- Co z sekcją?

- Mam wyniki, z pierwszej ręki, ale nie spodoba ci się to.

Rolly zajrzał w wyniki i spojrzał na J.T.

- Kto to zrobił?

- Prawdopodobnie Simons, ale nie wrócił jeszcze z urlopu a teraz jak to dostanie światła dziennego prawdopodobnie w ogóle nie wróci.

- O.K. Rozumiem , że kopię zrobiłeś.

J.T uśmiechnął się szeroko.

- Jasna sprawa.

- Więc oddaj im te wyniki, mogą je puścić do Daniels’a, ale za jakiś tydzień sprawdź co wpuścili do systemu.

- Dobra.

- A co z obrazem z cmentarza?

- Colin cały czas go rozgryza.

Rolly kiwnął głową i usiadł obok Colin’a.

- Jak ci idzie?

- Kończy skanowanie na podstawie, którego będę mógł za pomocą programu stworzyć domyślny obraz postaci.

- Jaki jest procent pewności?

- Jakieś dziewięćdziesiąt procent.

-Wiadomo już czy był to mężczyzna czy kobieta?

- Prawdopodobnie kobieta, ale to jeszcze chwilę potrwa.

- Gdzie Linda? Miała ci pomagać.

- Tak, ale wyszła krótko po tobie, mówiła, że nie czuje się najlepiej. Myślę ,że jest w ciąży, nie wychodziła przez godzinę z łazienki.

Rolly spojrzał zaskoczony.

- W między czasie spróbuj zlokalizować mi Simons’a, ja na godzinę wyjdę ale jakby co to dzwoń.

- Dobrze.

Rolly wyszedł z oddziału i pojechał prosto do Lindy, długo nie otwierała, w końcu jednak drzwi się uchyliły.

- Rolly? Co ty tu robisz?

- O to samo chciałem zapytać, miałaś pomagać Colin’owi.

- Wiem, ale kiepsko się czułam, przepraszam Cię, ale chciałabym się położyć.

Od razu było wiadomo, że Linda próbuje pozbyć się Rolly’ego, ale ten nie dawał za wygraną.

- Wpuść mnie, posiedzę z tobą.

- Wolałabym nie.

- Powiedz mi co się dzieje? Jest ktoś u ciebie?

- Nie, jestem sama, Rolly proszę cię, zobaczymy się jutro dobrze?

- Dobrze, gdybyś mnie jednak potrzebowała, zadzwoń.

- Oczywiście.

Uśmiechnęła się, ale nie był to szczery uśmiech. Zamknęła pospiesznie drzwi, jeszcze przez moment stał pod nimi zamyślony, ale po chwili odszedł. Zszedł na dół, w tym czasie Linda spojrzała na Jen:

- Jeśli Rolly się dowie, zabije nas obydwie.

- To lepiej zrób tak, żeby się nie dowiedział i ogarnij się, jak tylko znajdę Simonsa zajmiemy się twoim problemem, do tego czasu lepiej się nie wychylaj.

Wyszła i zatrzasnęła za sobą drzwi, tyle, że nie wyszła głównym wejściem, tylko zeszła do piwnicy i wyszła przez podwórze.

W tym czasie na oddziale Colin skończył skanowanie i utworzył domyślny portret w momencie, kiedy Rolly wszedł na oddział:

- Co masz?

- Nie jest dobrze, stary ja już nie chcę widzieć co tu się będzie działo ,odtąd  przestaje komukolwiek ufać.

Rolly wyglądał na zniecierpliwionego:

- Mów jaśniej.

- Spójrz.

Pokazał mu na monitorze obraz kobiety, to była Jen, towarzyszka życiowa mojego ojca. Gdy to zobaczył aż pobladł.

- To jakiś żart?

- Nie, to kobieta, która strzelała na cmentarzu do Kal.

- Poszperaj w jej przeszłości i to szybko zanim Kylie się o tym dowie, na razie nic jej nie mów.

Kiwnął głową i wziął się do pracy.

Dochodziła dwudziesta trzecia kiedy ktoś zadzwonił do moich drzwi, gdy otworzyłam zobaczyłam Dante’go:

- Dante?

- Wiem, że jest bardzo późno, ale widziałem światło i nie chciałem wyjeżdżać bez pożegnania.

Wpuściłam go ośrodka i oparłam się o drzwi:

- Bez pożegnania? A dokąd wyjeżdżasz, że musimy się żegnać?

- Na wyspę.

- Tak nagle? Dlaczego? Stało się coś?

Uśmiechnął się do mnie i zbliżył do mnie.

- Wiesz, że to wszystko jest zbyt skomplikowane a ja lubię jasne sytuacje.

- To przeze mnie?

Dante nie odpowiedział, ale ja doskonale wiedziałam.

- Coś do ciebie poczułem, nie jestem tchórzem, nie chcę żebyś tak o mnie myślała, można walczyć z czyimś duchem tak jak w przypadku Nick’a, ale Rolly…

- Rolly? A co on ma do tego?

- To facet z krwi i kości, na dodatek taki, bez którego na dłuższą metę nie możesz się obejść.

- Chcesz być w moim życiu kolejnym facetem, który decyduje za mnie i na dodatek uważa, że ten wybór jest dla mnie lepszy?

Roześmiał się głośno:

- Naprawdę łatwo się w tobie zakochać. Muszę trochę ochłonąć.

- Myślałam, że nie boisz się wyzwań?

- A ja, że nie masz w zwyczaju wchodzić ludziom na ambicję.

- Wybacz, zboczenie zawodowe.

- Posłuchaj wyjeżdżam, już podjąłem decyzję.

- Nie możesz jej zmienić?

- Nie chcesz żebym to zrobił.

- Skąd możesz wiedzieć? Nawet nie zapytałeś.

- Nie musiałem, znam cię, powiedz, że chcesz ze mną być i nie mam dlatego wyjeżdżać a zrobię to.

Oczy mi się zaszkliły, nie mogłam dać mu takiej deklaracji, wiedział o tym doskonale, więc tylko się uśmiechnął, po czym ujął mnie za podbródek i czule pocałował w usta, wiedziałam ,że to pożegnalny pocałunek:

- Wiesz gdzie mnie znajdziesz.

Modliłam się by się nie rozpłakać ,ale Dante wyszedł w takim pośpiechu jakby obawiał się tego samego.

Pustka…, nicość…, samotność…

W jednej chwili zostałam z niczym i bez jakiegokolwiek planu na najbliższą przyszłość. Dlaczego z taką łatwością można wszystko stracić?

 Nie raz nasze życie przez jedno nieumyślne słowo lub gest – po prostu się rozpada.

 A potem? Potem nie ma już nic, jedynie cisza, która uderza takim rytmem, że żadna, nawet najgłośniejsza muzyka, nie jest w stanie jej zagłuszyć.