Rozdział LXVI

LXVI

Całe popołudnie spędziłam na usilnym zlokalizowaniu miejsca pobytu mojej siostry. Było to jednak jak szukanie igły w stogu siana, po prostu przepadła jak kamień w wodę.

Colin używał już chyba wszystkich możliwych programów satelitarnych, ale nawet to nie przynosiło spodziewanego efektu.

- Nadal nic, nie wiem już gdzie szukać.

- A namierzyłeś motorówkę Omar’a?

- To pewnego momentu miałem ją w zasięgu, dotąd patrz…

Pokazał palcem na monitorze.

- A potem jakby nigdy jej tam nie było.

- To możliwe, że ktoś zakłóca nam obraz satelitarny?

- Musiał by mieć dostęp do naszego systemu od wewnątrz, opracowałem taki program, że na zewnątrz nas nie widać, więc i nikt nie mógłby się do nas przedostać stamtąd.

- To znaczy, że ktoś ryje w systemie w środku?

- Nie wiem, dla mnie to jedyne logiczne wytłumaczenie, ale z drugiej strony – bezsensowne.

- Dlaczego?

- Bo nikt oprócz mnie nie ma klucza dostępu, żaden pracownik nie dostanie się do naszego systemu nie używając mojego osobistego zabezpieczenia.

- Może zostawiłeś je na wierzchu?

Colin ukradkiem pokazał mi, że na szyi pod bluzą ma na łańcuszku magnetyczny chip.

- Nigdy go nie ściągam, chyba, że się kąpię, ale robię to we własnym domu i na dodatek sam, już nie pamiętam kiedy miałem czas na przyprowadzenie kogoś do domu, spędzam tu nie raz po czternaście godzin, nie ma nawet opcji, żebym kogokolwiek do domu zaprosił.

- To ja już nie wiem co o tym myśleć, ale jeśli teraz jej nie znajdę, to za parę dni znajdziemy jej trupa.

- Staram się Kylie naprawdę, ale nic ponad to, nie jestem w stanie wymyślić.

- Wiem..

- A nie masz pomysłu dokąd mogła pójść? Gdzie się ukryć?

- Colin, nie było mnie pięć lat, nie wiem w jakich kręgach się teraz obraca i do kogo mogłaby pójść, skoro była w stanie zadać się terrorystami to czy ja wiem co jeszcze idiotycznego mogło jej wpaść do głowy?

- Racja.

Dochodził wieczór, kiedy spostrzegłam Rolly’ego opuszczającego oddział w towarzystwie Lindy, widok nie był dla mnie przyjemny, ale w końcu to był poniekąd mój wybór.

Nie sądziłam jedynie, że tak szybko się pocieszy.

Popołudnie dla Rolly’ego musiało być nieprzyjemnym przeżyciem i najwidoczniej upust swojej urażonej dumy musiał wcielić w czyny. Ledwo przekroczyli z Lindą próg jej domu, prawie rzucił się na nią i zaczął obsesyjnie całować. Widać Linda przeczuła obrót sytuacji chwaląc się Daniels’owi swoimi umiejętnościami zwodzenia mężczyzn, bo Rolly zachował się dokładnie tak jak przewidziała. Spędzili ze sobą kolejną upojną noc i nic nie wskazywało na to by ich stosunki miały się ochłodzić.

Ja po całym dniu żmudnych i jak się okazało bezcelowych poszukiwań, zostawiłam samochód pod oddziałem i ruszyłam na spacer. Już dawno nie przemierzałam piechotą takich odległości, ale tej nocy miałam chyba nadzieję na odnalezienie odpowiedzi w gwiazdach.

Noc była piękna a niebo bezchmurne. Przypomniały mi się stare, dobre czasy kiedy potrafiłam godzinami przemierzać ulice Malibu. Właściwie to sama chyba nie wiedziałam dokąd zmierzam, mijałam kolejne uliczki i znajome miejsca.

W końcu doszłam do cmentarza, tak dobrze znanej mi alejki, która nie raz stanowiła mój azyl, usiadłam na ławce i spojrzałam po raz chyba tysięczny na tabliczki tak ukochanych mi osób. Dalej na dwóch sąsiadujących nagrobkach widniały napisy: na jednym Kylie S. Hopper, na drugim – Rolly Assante. Nie było to dla mnie przyjemny widok, bo spróbujcie sobie wyobrazić co czuje człowiek, który stoi nad własnym grobem. Nie ma chyba nic bardziej mrocznego i dołującego. Przykucnęłam na moment przy tabliczce mojego synka i w tym właśnie momencie rozległ się strzał, który strącił marmurowego aniołka, zdobiącego tablicę nagrobną mojego dziecka. Zdołałam uskoczyć za wielki krzyż i wtedy padł kolejny strzał. Sięgnęłam po broń, ale nie miałam za dużego pola manewru, mogłam jedynie domyślać się skąd padają strzały, ale niestety do tego punktu nie byłam w stanie od tak się dostać. Dookoła rósł wysoki, gęsty żywopłot a po środku stała nasza rodzinna kapliczka. Gdy w końcu udało mi się podnieść, zauważyłam niewysoką postać przemykającą pomiędzy nagrobkami. Nie wiem dlaczego, ale wydawała mi się znajoma. Udałam się w pogoń, ale zanim dobiegłam do drogi spostrzegłam jedynie białego forda mustanga odjeżdżającego z piskiem opon. Zaklęłam pod nosem. Czy było możliwe żeby była to moja siostra? Czy to możliwe żeby aż tak mocno mnie nienawidziła? Szybciej uwierzyłabym raczej w to, że ktoś nią manipulował. Cofnęłam się na cmentarz i podeszłam do nagrobku. W rozbitym aniołku nadal tkwiła kula, wyjęłam ją i obejrzałam przy blasku księżyca.

Po godzinie byłam z powrotem na oddziale i o dziwo był tam też Rolly. Weszłam jak burza do jego gabinetu i położyłam pocisk na biurku:

- Możesz mi to wyjaśnić?

- Co to jest?

- Taki sam kaliber jaki używa większość naszych agentów.

- Tyle to ja też wiem.

- Ktoś próbował mnie przed chwilą zabić, jestem w stanie znieść te ataki z pokorą pod warunkiem, że nie będę podejrzewała, że maczał w tym palce któryś z naszych agentów.

- Sprawdzę to.

- Mam nadzieję, bo dzieje się tu coś niedobrego i ktoś w końcu powinien położyć temu kres.

Wyszłam zatrzaskując za sobą drzwi, Rolly wziął do ręki nabój i przyjrzał mu się uważnie, po czym zamyślił się.

Późnym popołudniem następnego dnia podeszłam do Colin’a.

- I co? Znalazłeś coś?

- Cudów z monitoringu nie uzyskam, było ciemno, ale jestem na etapie sprawdzania samochodu. Wrzuciłem też sylwetkę postaci i próbuję ustalić na podstawie budowy ciała czy był to mężczyzna czy kobieta. To jednak trochę potrwa.

- Daj mi znać jak coś będziesz miał.

- W porządku.

Już miałam odejść kiedy Colin zawołał:

- Hej Kylie…

- Tak?

- Rolly zwołał odprawę za dziesięć minut.

- Nie wiesz dlaczego?

- Trafiliśmy na pewien trop, zapomniałem ci powiedzieć.

Poszłam do swojego biurka, wzięłam łyka kawy a po chwili podeszłam do stolika, przy którym zawsze się gromadziliśmy. Kiedy usiadłam dołączyli do mnie pozostali, na szczęście Daniels’a nie było. Rolly zaczął mówić:

- Naszym celem jest Arman Viscacci, włoski geniusz i prawdopodobnie sprawca włamania do naszej sieci. To co inni informatycy uważają za niemożliwe, on za wykonalne. Macie go pojmać i dostarczyć tutaj żywego, martwy nam się nie przyda a może być bardzo cennym źródłem informacji dla nas.

Na monitorze wyświetlił się obraz małego domku.

- To mała posiadłość na obrzeżach Włoch, z dala od tłumów i miasta. Pamiętajcie, że czas się kurczy i byłoby dobrze, gdybyśmy wreszcie ruszyli z miejsca. Kylie oddział pierwszy, Brad – grupa wsparcia, jeśli nie będzie takiej potrzeby nie wkraczacie. Ruszacie za piętnaście minut, reszta w panelach.

Wszyscy zaczęliśmy rozchodzić się w szybkim tempie, kiedy Rolly zawołał mnie, to od razu zwróciło uwagę Lindy, która była czujna jak nigdy.

- Kylie…

Spojrzałam na niego bo jakoś nie specjalnie ostatnimi czasy miałam ochotę na rozmowę z nim.

- O co chodzi, muszę się przebrać.

- Chcę żebyś wiedziała, że nie mam pojęcia kto usiłował cię zabić, ale na pewno się dowiem.

- Było by miło, coś jeszcze?

- Tak, od kiedy staliśmy się wrogami?

Nie musiałam myśleć nad odpowiedzią długo:

- Pomyślmy, może od czasu kiedy sam postanowiłeś układać się z wrogiem.

- O czym ty mówisz?

- A nie wiesz?

- Nie.

- Jesteś naszym szefem a pozwalasz dyrygować sobą jak dzieckiem odkąd Daniels się tu zjawił, kiedyś ci ufałam, teraz zachowujesz się jak ktoś kogo nigdy nie znałam i nie chcę znać.

- Nadal uważam, że powinniśmy być razem.

- Tak? A ja, że ty i Linda świetnie do siebie pasujecie.

Odeszłam do szatni w drodze mijając Lindę, prześwidrowałam ją swoim wzrokiem i chyba dosyć dotkliwie to odczuła, bo na jej twarzy zarysowała się lekka panika.