Rozdział XXVIII

XXVIII

Nazajutrz zawiozłam cierpiącego Asir’a do jego domu, ale obiecałam, że na kilka dni zatrzymam się u niego by ulżyć mu w cierpieniu. Pojechałam do Rolly’ego, bo mimo wszystko chciałam upewnić się co z Lindą, nie zastałam go jednak, więc pojechałam na oddział. Poszłam prosto do jego gabinetu:

- Mogę?

Zapytałam, spojrzał na mnie i skinął głową, zamknęłam drzwi i usiadłam naprzeciwko niego:

- Co z…, z Lindą?

- Chyba dobrze.

- Chyba? Myślałam, że jest u ciebie.

- Zaproponowałem jej to, ale nie chciała, fizycznie jest ok., kilka siniaków, nic poważnego.

- A psychicznie?

Rolly nie odezwał się, kiwnęłam głową, bo jedynie utwierdziłam się w przekonaniu, że trzeba było jej nie zabierać na akcję. Sądzę jednak, że ona bardziej uważa, że stało się to przeze mnie, bo gdyby była w moim oddziale a nie Rolly’ego, być może nigdy by do tego nie doszło.

- Linda jest dzisiaj w pracy, więc…, jeśli chcesz to sama ją zapytaj.

- To chyba nie jest wskazane, dobra powiedz lepiej co z nowymi rekrutami?

Rolly spojrzał na zegarek:

- Za godzinę powinni wrócić z farmy, Colin kończy profile do oceny.

- Jak oceniasz sprawność fizyczną?

- No, lepiej niż poprzednia grupa, ale, nie jest rewelacyjnie.

- Dzisiaj coś się szykuje?

- Na razie nie, Colin trafił na trop twojej siostry, ale urywa się.

- Sądzi, że nadal jest w mieście?

- Wszystko na to wskazuje, ale, nasuwa się pytanie.

- Jakie?

- Skoro jest w mieście, to dlaczego jeszcze żyjesz?

- Myślisz, że ma jakiś ukryty plan?

- Ty nie?

- Nie wiem.

- Więc bądź czujna, Asir cię teraz nie ochroni.

- To kwestia kilku dni, poza tym mam ciebie prawda?

- Teraz sobie o mnie przypomniałaś?

Uśmiechnęłam się.

- Nie tylko mężczyźni są egoistami, kobiety również.

- Tak mówisz jakbym cię nie znał.

- A co z Sorvino? Colin coś ma?

- Nie, ale jak tylko znajdzie weźmiemy go szturmem.

- To co robimy z rekrutami? Dajemy ich na próbną akcję?

- Możemy, ale powierzymy dowództwo Lindzie, niech się oswaja, będziemy nadzorować akcję z boku.

- To dobry pomysł?

- A czemu nie?

- Nie wiem, mam wrażenie, że na siłę próbujesz zrobić z niej kogoś kim nie jest, a to może mieć mierne skutki.

- Ona chce się wykazać, więc niech to zrobi.

- Rolly wiesz tak samo dobrze jak i ja, że ona chce się wykazać wyłącznie dla ciebie.

- Uśmiechnął się.

- Kiedy cię poznałem też nie wiedziałaś, że drzemie w tobie drugie ja.

- Kiedy mnie poznałeś ,zdążyłam przeżyć akcję, której większość kobiet by nie przeżyła, nie zrobisz z niej mojego podobieństwa.

- Nie próbuje zrobić z niej ciebie, uwierz mi, to jest niewykonalne.

- Dlaczego?

Rolly wstał i spojrzał na mnie:

- Z prostej przyczyny, bo drugiej takiej jak ty nie ma.

Uśmiechnęłam się i wyszliśmy z jego gabinetu. Rolly na dole zwołał odprawę. W holu zebrali się nowi rekruci:

- Zostaniecie wywiezieni w plener a tam będziecie musieli przedostać się przez gęsty las pokonując przeszkody, prawdziwe przeszkody i prawdziwy ostrzał, ci którym uda się przejść przez to, będzie mógł rozpocząć treningi tu na miejscu.

Nagle, któryś z rekrutów odezwał się:

- A co z tymi, którym się nie uda?

- Zginą.

Powiedział spokojnie a wszyscy popatrzyli na siebie.

- Ruszamy za trzydzieści minut, Linda dowodzisz dwójką, Gino jedynka.

Linda spojrzała na mnie i Rolly’ego, ale posłusznie ruszyła w stronę J.T.

Wszyscy zaczęli się rozchodzić. Ja i Rolly ruszyliśmy jak za starych dobrych czasów w stronę drzwi i to przykuło uwagę większości.

Akcje w terenie z rekrutami nigdy nie były przyjemne. Niestety nie wszyscy wychodzili z życiem z tych eksperymentów, ale wiedziałam, że było to konieczne. W czasie gdy Linda i Gino kierowali akcją z miejsca, my z Rolly’m udaliśmy się do punktu obserwacyjne, by widzieć wszystko z góry. Z początku szło nie źle, ale po jakiejś godzinie obserwując oddział, którym kierowała Linda, obydwoje doszliśmy do wniosku, że coś kombinuje, bo jej rekruci mają zaskakująco dobre wyczucie w omijaniu pułapek. Nie to, żeby nas to martwiło, ale Rolly ich szkolił i znał możliwości. Spojrzałam raz jeszcze w monitor, po czym na Rolly’ego:

- Wkraczamy?

- Nie mamy wyboru.

Skinęłam głową, zeszliśmy po cichu na dół, cały czas obserwując ich z daleka, choć oni o tym nie wiedzieli. Rolly spojrzał na mnie i mrugnął, odbezpieczył granat i rzucił nim w las w tym samym momencie, w którym ja zaczęłam strzelać na oślep z karabinu maszynowego. W lesie zrobił się popłoch, po chwili zameldował się Gino:

- Jestem na miejscu.

- Przyjęłam, czekajcie.

Zza krzaków wyszła Linda i zaczęła wrzeszczeć, niewiele jednak dało się zrozumieć z tego bełkotu, poza ostatnim zdaniem ,gdy podbiegła do Rolly’ego i rzuciła się na niego:

- Wy cholerni bandyci!!

Rolly spokojnie przytrzymał jej ręce.

- Dwie osoby są ranne! Mogliście mnie tam zabić!!

- Jeśli nie odpowiadają ci metody naszych szkoleń, to może powinnaś zmienić pracę, dajmy na to, na przedszkolankę?

Powiedziałam z przekąsem a Linda gdyby mogła i gdyby Rolly ją puścił, prawdopodobnie chętnie wydrapała by mi oczy. W końcu się wyszarpnęła:

- Jesteście siebie warci! Oboje.

Splunęła przed nogami Rolly’ego i poszła przodem a za nią cała grupa, właśnie wtedy podszedł do nas rozbawiony Gino:

- Nie źle daliście czadu, dobry z was duet, dawno się tak nie nakręciłem.

Spojrzałam na niego:

- Powiedz to Lindzie.

Ruszyliśmy za jej ludźmi.

- Młoda jest, przywyknie, kiedy następny wypad?

- Na razie będziesz mógł wyłożyć jej swoje racje na macie.

- Świetnie. A jak Asir?

Spojrzałam na niego i roześmiałam się:

- Ponoć cierpi.

- Kochana, jakby mną całą dobę miała się opiekować Jesse, cierpiał bym całe życie.

- Tak właśnie pomyślałam.

Zapakowaliśmy się do samochodów i odjechaliśmy z powrotem na oddział. Rekruci poszli do stołówki na obiad a Linda zaszyła się na sali treningowej, usiłując wypuścić z siebie całą złość, którą była przesiąknięta. Akurat przechodziłam z torbą koło sali, kiedy zadzwoniła moja komórka, na wyświetlaczu pojawił się napis ASIR. Przez chwilę patrzyłam na Lindę, bo wiedziałam z jakimi odczuciami się zmaga, z tym samym walczyłam przez lata zanim stałam się tym, czym się stałam. W podkładzie leciała wolna piosenka Rihanny „Stay”, odebrałam telefon:

- Cześć skarbie.

- Jak się czujesz?

- Fatalnie.

Słyszałam, że udaje, ale rozbawiło mnie to.

- Musisz szybko wrócić do domu. O której będziesz?

Asir w tym czasie chodził po domu i przeglądał coś w biblioteczce, po czym wziął łyka whisky i przystanął słysząc, że milczę:

- Jesteś tam?

- Jestem.

- Stało się coś?

- To był dołujący dzień, znajdzie się dla mnie szklanka tego co właśnie pijesz?

Spojrzał na szklankę i uśmiechnął się do siebie:

- Znajdzie się dużo więcej.

- Wjadę do domu po torbę i zaraz będę.

- Głodna?

- Nie szczególnie.

- To czekam.

Rozłączyłam się i raz jeszcze spojrzałam na Lindę, po czym wyszłam z oddziału. Pojechałam do siebie i wzięłam torbę, w której już wcześniej miałam spakowanych kilka rzeczy. Zamknęłam drzwi, wsiadłam w samochód i odjechałam pod dom Asir’a. Otworzyłam drzwi kluczem, weszłam do środka, odstawiłam torbę i zamknęłam drzwi.

Nie wiem co mnie opętało, ale kiedy zobaczyłam Asir’a stojącego w salonie, wiele nie myśląc, podeszłam i wpadłam mu w objęcia. Był chyba nieco zdziwiony moją reakcją, ale uśmiechnął się. Objął mnie a ja wzięłam z jego ręki szklankę, którą trzymał i wypiłam niemalże duszkiem.

- Myślałem, że whisky nie leży w twojej naturze.

- Nie wiesz, że człowiek do najgorszego świństwa jest w stanie się przyzwyczaić?

- Bardzo dziękuję.

- Jak rana?

- Jak ci powiem, że dobrze, to zmienisz plany i wrócisz do siebie?

- Przekonaj się.

Spojrzał na mnie ale z niepewnością, uśmiechnęłam się zalotnie i uniosłam wyżej brwi:

- Rana jest w porządku.

Podeszłam bliżej i pocałowałam go. Najpierw spojrzał mi w oczy a po chwili sam zatopił swoje usta w moich i zatracił się w tym bez reszty.