Rozdział XLII

XLII

Kiedy przebudziłam się nad ranem, dalej byłam w objęciach Asir’a. Ziewnęłam i sięgnęłam po omacku komórkę, która leżała na stoliku nocnym i właśnie zawibrował sms. Przeczytałam wiadomość i chciałam wstać, ale Asir mnie zatrzymał.

- Nie wstawaj.

- Muszę, Brian chce się ze mną spotkać.

- Jaki znowu Brian? Tylko nie mów, że masz kolejnego sąsiada.

Uśmiechnęłam się.

- Brian to mój podopieczny.

Uniosłam się i spojrzałam na niego a ten zmrużył oczy.

- Podopieczny?

- Tak, syn Thorne’a, przyjechał i zatrzymał się w moim starym domu.

- To pojedziesz później, proszę.

- Czy ty się czegoś obawiasz?

- Nie, ale jak znam życie, to za dwa dni jak nie wcześniej, zapomnisz wszystko co mi wyznałaś.

- Nie bój się, nie zapomnę.

- Zobaczymy.

W tym samym momencie kiedy pochyliłam się nad nim, żeby go pocałować, zawibrował jego telefon.

- No widzisz?

Podałam mu komórkę, odczytał wiadomość i spojrzał na mnie:

- Co?

- To od Lindy.

- Mogłam się domyślić.

Uśmiechnął się prowokująco i uniósł brwi:

- Zazdrosna jesteś.

- Nie, nie mam na palcu obrączki a to oznacza, że możesz umawiać się z kim chcesz.

- Jakaś ty wyrozumiała, to znaczy, że mogę się z nią spotkać?

Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się, lecz bardzo nieszczerze:

- Oczywiście i obiecuję pamiętać o tym, że jest twoją przyjaciółką kiedy będę jej kopać tyłek na macie.

Asir roześmiał się a ja wstałam. Zastanawiałam się czy ta mała żmija przestanie wreszcie mieszać w moim życiu? Ale na to były raczej marne szanse.

W drodze do domu wjechałam na stację benzynową i właśnie kończyłam tankować, gdy usłyszałam za sobą głos:

- Witam panią.

Podskoczyłam upuszczając przy okazji pistolet z paliwem, ja i mężczyzna, który się po niego schylił, podnieśliśmy się niemalże równocześnie trykając się głowami, spojrzałam i roześmiałam się:

- Owen? Co ty tu robisz?

- Jadę do Hills negocjować kontrakt, ale po drodze chciałem zatrzymać się na kawę.

Spojrzałam na jego buty, które polane były benzyną, syknęłam i odłożyłam pistolet.

- Cóż, w tych okolicznościach, chyba jestem ci winna tą kawę.

Spojrzał na swoje buty a ja na to skwitowałam:

- Niech żyje niezgrabność.

- Daj spokój, nic nie stało.

- Nie lubię kiedy ludzie zachodzą mnie od tyłu.

- Zapamiętam sobie.

- Nie wątpię. To co z tą kawą?

- No nie wiem, pójdę zapłacić, przecznicę dalej jest zajazd, możemy tam podjechać.

- Świetnie.

Uśmiechnął się do mnie. Poszłam zapłacić i każde swoim samochodem podjechało do zajazdu. Zamówiliśmy kawę na świeżym powietrzu i rozmawialiśmy. Zapaliłam papierosa mając nadzieję, że buty Owen’a nie wylecą za chwilę w powietrze.

- Nie sądziłam, że spotkam cię w tej okolicy.

Powiedziałam, choć było to miłe spotkanie.

- A ja nie sądziłem, że spotkam cię bez twojego ochroniarza.

Roześmiałam się.

- Masz na myśli Cole’a?

- Właśnie, ostro protestował kiedy chciałem od niego twój numer.

- Wiem, ale on się o mnie troszczy od zawsze, przyzwyczaiłam się.

- Ma powody obawiać się o ciebie?

- Prowadzę klub, nie raz bywało ostro.

- Rozumiem.

- Jak tam Jessica?

- Ciągle o ciebie pyta.

- To fajna dziewczyna, będziesz jeszcze miał z niej pociechę.

- Oby, czasami wydaje mi się, że nie wiele zdziałam jako samotny ojciec.

- To utarte slogany, ale wierz mi, nie prawdziwe, czasami lepiej, że jeden rodzic wychowuje dziecko, niż gdyby mieli to robić oboje rodzice, którzy się nienawidzą.

- Może masz rację. A co tam u ciebie?

- Powoli. W najbliższym czasie czeka mnie sporo pracy.

- Prowadzenie swojego interesu wymaga samodyscypliny co?

- Czasami bywa ciężko, ale nie narzekam, prowadzę klub z przyjaciółmi, uzupełniamy się.

Spojrzał na zegarek.

- Posłuchaj, będę się zbierał, ale gdybyś czasami miała ochotę na towarzystwo starego nudziarza, to zadzwoń, chętnie się z tobą spotkam.

Uśmiechnęłam się.

- Będę pamiętała.

Wyjął dziesięcio dolarówkę i położył ją na stole.

- Zaraz, zaraz, ja miałam postawić kawę.

- To nie w moim stylu, było mi naprawdę miło.

Wstał, skłonił się nisko, po czym wyszedł z baru, uśmiechnęłam się sama do siebie i pokiwałam głową.

Posiedziałam jeszcze chwilę, po czym ruszyłam na spotkanie z moim pasierbem, który zdążył zawalić mi sms’ami prawie całą pamięć telefonu.

Gdy weszłam do domu, wiedziałam, że jest sam i nie wiem dlaczego zamiast najpierw go poszukać, skierowałam swoje kroki do mojej i Thorne’a sypialni na piętrze. Weszłam do środka i nagle coś grubego poczułam w przełyku. Nie było łatwo opanować emocji, tym bardziej, że wszystko wyglądało dokładnie tak, jak to urządziłam. Na małym kominku stały te same zdjęcia co kiedyś a łóżko pościelone tak jak ostatnim razem. Wzięłam do ręki zdjęcie, na którym byłam ja z Thorne’m, Samanta, Brian, Michael i Penny i usiadłam na łóżku. Przycisnęłam ramkę do swojej piersi i poczułam diabelną pustkę. Kiedy Brian wszedł do sypialni, nawet go nie usłyszałam, przysiadł obok mnie i spojrzał na zdjęcie.

- Byliście najbardziej dopasowaną parą jaką w życiu widziałem.

Uśmiechnęłam się przez łzy.

- Cieszę się, że wróciłeś.

- No myślę.

Uśmiechnął się szeroko.

- Czasami mi go bardzo brakuje.

- Wiem, ale życie toczy się dalej i na pewno nie chciałby oglądać cię takiej pomazanej.

Spojrzałam na niego, skrzywiłam się i puknęłam ramieniem.

- Jaki ty się mądrutki zrobiłeś.

- Prawda? Powiem ci w tajemnicy, że sam sobie z tym czasami nie radzę.

- Wierzę, ty jeden mądry a wokół ciebie same głupki?

Roześmiał się.

- Znałam takiego jednego, który miał podobną teorię.

- Nie, no aż tak źle nie jest, zawsze mogę obniżyć swój poziom inteligencji, żeby zrównać się z otoczeniem.

Pokręciłam głową- mały arogant pomyślałam, za nic w świecie nie powiedziałabym, że ma cokolwiek wspólnego z Thorne’m a już na pewno, nie powiedziałabym, że jest jego synem.

- To jak mamusia? Piwko?

- Zaraz ci dam mamusię.

- No przecież na ty nie będę ci walił, poza tym co zrobić? Ciężko wybrzydzać jak tylko ty mi zostałaś.

- Jakiś ty bystry.

- No, to moja druga zaleta.

- A jakie są wady?

- Nie posiadam.

- Chryste, w co ja się wpakowałam? Daj już to piwo, pewnie wtedy zniosę wszystko.

- Tak myślałem.

Wstaliśmy i zeszliśmy po schodach na dół. Poszłam prosto na taras a Brian przyszedł z piwem. Zapaliłam papierosa i spojrzałam w dal.

- Nie żal ci tego miejsca?

- Pewnie, że żal.

- To dlaczego tu nie wrócisz? Dom stoi pusty.

- Za dużo wspomnień, nie można żyć normalnie, kiedy ciągle powraca się do tego co przeminęło.

- Ja na to tak nie patrzę.

- Jesteś młody.

- A ty może stara? No wiadomo, że swoje lata masz, ale nie popadaj w depresję.

- Nie zapędzasz się czasami synku?

Uśmiechnęliśmy się do siebie, po czym stuknęliśmy się butelkami.

- Co zamierzasz?

Roześmiał się.

- Wiesz co? Ja zawsze wiedziałem, że jesteś babką z klasą i wszystko u ciebie chodzi parami.

- Tak? Co na przykład?

- No wiesz, uroda z inteligencją, atrakcyjność z seksualnością….

- Dobra, nie przeginaj struny, rozumiem, że tryskasz uprzejmością bo masz w tym jakiś interes.

- I znowu punkt dla ciebie.

- Więc?

- Opowiedz mi trochę o Samancie.

Roześmiałam się.

- A więc to o nią chodzi? Wiedziałam, że coś kombinujesz, chociaż z drugiej strony wolałabym, żeby zadała się z tobą, niż…

Tu urwałam, bo czułam, że teraz to ja się zapędziłam, ale on dokończył za mnie.

- Z Rolly’m?

- Powiedziała ci?

- Kobiety lubią mi się zwierzać.

- Zapamiętam.

- Co chcesz wiedzieć?

- Wszystko.

W tym czasie Samanta i Penny były na zakupach:

- Nie widziałam go chyba od pogrzebu ojca, jak wygląda?

Przesuwały wieszaki.

- Zabójczo.

Penny spojrzała na Sam, bo choć uśmiechała się udając, że wszystko jest ok., tak naprawdę było widać, że cierpi.

- A co po spotkaniu z Rolly’m?

- Powiedział, że mogę zawsze na niego liczyć, ale…

- Wierz mi Sam, że dobrze zrobił.

- Mówisz jak Brian.

Penny roześmiała się.

- Wiesz co? Tak ciągle mówisz o tym Brian’ie, więc może zamiast mówić, to po prostu się z nim umów co?

- Oszalałaś? Ledwo przyjechał a ja co? Mam mu wskoczyć do łóżka?

- A ile ty masz lat żeby robić podchody jak nastolatka, co?

- No pewnie, ty to masz pomysły.

- Dziewczyno zabaw się wreszcie, bo w tym tempie znajdziesz sobie kogoś w takim wieku, że zamiast uprawiać seks, będziecie się trykać balkonikami.

- Szurnięta jesteś wiesz?

Wzięła z wieszaka czerwoną sukienkę i spojrzała na uśmiechniętą Penny.

- Idę ją przymierzyć.

Poszła i zasunęła firankę przebieralni. Po krótkiej chwili wyszła i spojrzała na Penny:

- I co?

- Nie pasuje.

- Nawet się nie pokazałaś.

- Do czerwieni trzeba mieć odpowiednie ciało i figurę. O której Kris po ciebie podjedzie?

Penny spojrzała na zegarek.

- Za dziesięć minut.

- To jedź.

- A co z tobą?

- Jeśli mam dzisiaj dotrzeć na tą imprezę, to zostaje mi tylko twoja mama.

- Ale na pewno do niej pojedziesz?

- Tak, chyba nie mam wyboru jeśli nie chcę przyjść nago.

- Dobra, to zdzwonimy się.

Sam kiwnęła głową a Penny wyszła z centrum handlowego. Samanta po chwili zrobiła to samo i wsiadła w samochód. Pojechała prosto do mnie i zadzwoniła do drzwi. Ku jej zdziwieniu otworzył jej Asir i na jej widok uśmiechnął się szeroko i prowokująco, zbyt prowokująco jak dla mnie.

- Przyjechałam do cioci, nie ma jej?

- Powinna być, ale nie dotarła jeszcze, przykro mi, ale jestem tylko ja.

Otworzył drzwi na oścież.

- Zapraszam.

Sam uśmiechnęła się delikatnie, po czym niepewnie weszła do środka.

- Nie umawiałam się z nią, ale liczyłam na to, że ją zastanę.

- To jest nas dwoje, siadaj, napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję.

Asir sięgnął po swoją szklankę z whisky i chyba miał spory ubaw z przerażenia jakie malowało się na twarzy Sam. Sięgnął po komórkę, widząc jak ta nerwowo rozgląda się po salonie, odebrałam:

- Halo?

- No cześć skarbie, gdzie się podziewasz?

- Właśnie wychodzę od Brian’a.

- To świetnie, bo razem z twoją jak sądzę siostrzenicą, czekamy na ciebie w twoim domu.

- Sam jest u mnie?

- Tak sądzę, ale strach nie pozwolił jej się przedstawić. Mogę się nią oczywiście zająć, ale…

- Nie waż się. Będę za chwilę.

- No to pa.

Wyłączył się i odłożył komórkę, spojrzał na Sam i podszedł bliżej wyciągając rękę w jej kierunku:

- Nie przedstawiłem się, Asir.

Podała mu swoją i uśmiechnęła się.

- Samanta.

- Możesz się rozluźnić, Kylie już jedzie, a ja zapewniam cię, że tylko tak groźnie wyglądam.

- Słyszałam o tobie, pracujecie razem.

Asir roześmiał się.

- Owszem, pracujemy, więc? Jaki masz problem piękna istoto?

Mrugnął do niej.

- Idę dzisiaj na imprezę z przyjaciółmi, Penny mnie namówiła, przymierzyłam chyba piętnaście sukienek i nic.

- Jakbym słyszał Kal.

Po chwili drzwi się uchyliły i weszłam do środka, zmierzyłam wzrokiem Asir’a, po czym podeszłam do Sam:

- Nie spodziewałam się ciebie.

- Wiem, przepraszam, ale…

- Samanta ma problem w co ubrać się dzisiaj wieczorem żeby powalić wszystkich na kolana, a że w sklepie sprzedają sam shit, postanowiła przyjechać do ciebie.

- Widzę, że jesteś zorientowany.

- Jak to ja.

- Dobra. To idziemy na górę.

Cała nasza trójka weszła do góry, w sypialni oprócz mojej tak zwanej podręcznej szafy miałam potężnych rozmiarów garderobę, kiedy ją otworzyłam Sam zaniemówiła a ja spojrzałam na Asir’a:

- No wykaż się.

Sam spojrzała na Asir’a niepewnie a ja uśmiechnęłam się do niej, przez chwilę jakby skanował ją wzrokiem, po czym podszedł do garderoby.

- Nie martw się, w tej kwestii nie ma sobie równych, jeśli wybierze ci kreacje, na pewno zrobisz wrażenie na kim tylko zechcesz. Chociaż myślę, że idziesz z Brian’em.

Spojrzała na mnie zdziwiona. Asir zanurzył się w szafie a po chwili wyszedł z trzema sukienkami w ręku i podał je Sam, dwie były czarne a jedna w odcieniu głębokiej wiśni.

- Przymierzaj.

Sam poszła do łazienki a Asir usiadł we fotelu i skrzyżował swoją nogę na drugiej nodze. Pochyliłam się za nim przy jego uchu i oparłam się skrzyżowanymi rękoma. Asir dosięgnął mojego policzka i pocałował mnie, po czym podał mi swoją szklankę, żebym mogła wziąć z niej łyka, co zresztą zrobiłam i oddałam mu ją. Sam wychodziła trzy razy z łazienki przebierając się w wybrane sukienki, w końcu Asir wskazał jej pierwszą , którą przymierzyła. Popatrzyła ze zdumieniem na niego, po czym na mnie:

- Na pewno?

- Na sto procent.

Uśmiechnęłam się.

- Na pewno nie masz nic przeciwko?

Zrobiłam zbolałą minę:

- Chcesz mnie zdenerwować? Masz buty i torebkę?

- Tak.

Odwiesiła pozostałe dwie sukienki do szafy i popatrzyła na mnie:

- Życie mi uratowaliście, zmykam, ma godzinę na wyszykowanie się.

Kiwnęłam głową, Sam skierowała się do schodów i już miała po nich zejść, gdy Asir wstał z fotela i zawołał do niej:

- Hej Sam.

Spojrzała na niego:

- Ja zrobi się nudno, zadzwoń do mnie.

Roześmiał się a Sam odpowiedziała:

- Załatwione.

Puknęłam go łokciem a Sam wyszła z domu. Spojrzał na mnie i objął mnie ramieniem.

- No i dziwisz się Rolly’emu? Jest nie zła a przynajmniej nie ma takiego jędzowatego wyrazu twarzy jak twoja siostra.

- Z tobą jak z dzieckiem.

- Tak, pół litra i do knajpy.

Podeszłam do lodówki żeby wyjąć sobie piwo, ale Asir zatrzymał mnie ręką.

- Zaczekaj. Mam coś dla ciebie.

Spojrzałam z zaciekawieniem a on sięgnął po średniej wielkości torebkę i wręczył mi ją.

- Co to jest?

- Wyjmij, spodoba ci się.

Zmrużyłam oczy i wyciągnęłam z torebki złotą ramkę ze zdjęciem moim i mojego ojca, tą samą, która zbiła się w dniu jego śmierci. Teraz błyszczało w niej nowe szkło, uśmiechnęłam się i spojrzałam na niego:

- Potrafisz być bardzo romantyczny kiedy chcesz.

- Wiem.

- Skąd wiedziałeś?

- Powiedzmy, że zorientowałem się iż bywasz sentymentalna.

- To nie dobrze prawda? Ale cóż, taka właśnie jestem.

- I nie zmieniaj się dobrze?

Uśmiechnął się do mnie i objął mnie czule a mi przez moment cisnęło się na usta by powiedzieć, że go kocham, ale zaraz potem do głosu doszedł rozsądek i wycofałam się ze zwierzeń, być może w obawie o to, że gdybym to zrobiła, zepsuła bym wszystko, co do tej pory, udało mi się zbudować.