Rozdział LXI

LXI

Usiadłam przy łóżku i wpatrywałam się w niego niczym w obraz. Tak bardzo przydałby mi się teraz któryś z jego dowcipów, choć nie było mi do śmiechu. Pikanie z monitora, który nadzorował pracę serca Joe’go przyprawiał mnie o zawrót głowy, mimo to cieszyłam się ,że uderzenia są tak miarowe.

Po dłuższej chwili przyszedł lekarz , wziął kartę do ręki, zapisał coś, podkręcił kroplówkę na wyższe obroty i spojrzał na mnie.

- Pani Hopper, jest tu pani drugi dzień, proszę odpocząć.

Uśmiechnęłam się bo widziałam, że jest szczery.

- Nic mi nie będzie.

- Nie będę pani przekonywał, bo widzę, że nic nie zdziałam, ale gdyby każdy miał tak oddaną kobietę czuwającą przy łóżku to nie opędziłbym się od pacjentów.

- Pan jest tu doktorze od niedawna prawda?

- Tak, dlaczego?

- My się po prostu przyjaźnimy.

- Proszę mi wybaczyć ,zasugerowałem się tym samym nazwiskiem.

- Tak myślałam, Joe jest moim byłym mężem, ale od rozwodu upłynęły już wieki.

- W takim razie jest pani bardzo oddanym przyjacielem, to się rzadko zdarza.

- Jak pan ocenia sytuację?

- Trudno powiedzieć, na moje to powinien się dawno obudzić, nie wiem dlaczego tak długo to trwa i szczerze przyznam, że zaczynam się niepokoić.

- Miał pan już taki przypadek?

- Nie, nie miałem i dlatego nie wiem co myśleć.

Kiwnęłam głową i w tej samej dosłownie chwili wszystkie urządzenia w pokoju zaczęły po prostu wariować. Podskoczyłam z łóżka i zrobiłam miejsce lekarzowi, wbiegły pielęgniarki z respiratorem, odsunęłam się na bok choć byłam przerażona.

- Cholera jasna szybciej! Tracimy go!

Zacisnęłam rękę w pięść i przycisnęłam ją sobie do czoła, lekarz kilka razy przykładał elektrody, w końcu udało mu się przywrócić Joe’mu normalny rytm zatokowy.

Zaczął gorączkowo badać Joe’go stetoskopem i wówczas pielęgniarka spojrzała na cewnik.

- Doktorze, krew.

Lekarz spojrzał i błyskawicznie wydał wytyczne:

- Natychmiast na blok! Trzeba go ponownie otworzyć!

Trzech sanitariuszy chwyciło za łóżko, które było na kółkach, pielęgniarki biegły dotrzymując im kroku pchając stojaki z kroplówkami i monitorem. Po pięciu minutach pokój był pusty, przykucnęłam przy ścianie i rozpłakałam się. Ta bezradność doprowadzała mnie do obłędu, nie miałam pojęcia co ze sobą zrobić, czułam, że tracę Joe’go i wiedziałam, że jakaś część mnie umiera wraz z nim. Nie mogłam i nie chciałam się z tym pogodzić.

Kolejna operacja trwała trzy godziny a ja czułam ,że zaczynam wariować. Organizm znowu zaczął domagać się morfiny, do tego zmęczenie zaczynało dawać o sobie znać. Wykorzystałam moment, w którym wszyscy byli tak skupieni na Joe, że pokój zabiegowy był puściutki. Weszłam do niego i podeszłam prosto do szafki z morfiną, znałam lokalizację leków lepiej niż ktokolwiek inny, bo chyba nikt nie bywał tu tak często jak ja. Naciągnęłam strzykawkę i wyszłam z pokoju. Weszłam do pustego pokoju Joe i zrobiłam sobie zastrzyk. Poczułam przyjemną ulgę ale tylko na chwilę, bo w następnej wjechało łóżko z Joe. Lekarz spojrzał na mnie przychylnie, choć widać było po nim zmęczenie.

Wstałam i stanęłam przy łóżku, z ust znowu wystawała rurka:

- Co się stało?

- Zaczął krwawić, musieliśmy poprzednim razem przeoczyć to, zresztą nie miałem pewności od samego początku czy całego go połataliśmy. W środku miał sitko, ciężko było cokolwiek widzieć, myślę, że teraz w przeciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin powinien się wybudzić.

- A co jeśli się nie wybudzi?

- Myślę, że akurat na to pytanie zna pani odpowiedź.

To co usłyszałam nie nastrajało mnie zbyt optymistycznie, gdyż wiązało się z kolejnymi godzinami niepewności i czekania.

- Pójdę po kawę.

Powiedziałam i wyszłam z pokoju, idąc w stronę automatu z kawą tuż obok palarni. Zapaliłam papierosa i ciężko wypuściłam dym, pech chciał, że spojrzałam w stronę windy, przy której stał Rolly z Lindą, byli bardzo zaabsorbowani sobą, do tego stopnia, że nawet mnie nie zauważyli. Ja za to widziałam ich bardzo dobrze i gdy ręka Rolly’ego spoczęła na twarzy Lindy, poczułam, że muszę się odwrócić, bo z niewyjaśnionych przyczyn nie mogłam na to patrzeć. Widok z drugiej strony był jednak jeszcze mniej przyjemny. Prosto do mnie podążał Daniels szybkim krokiem i bardzo wściekły. Szczerze mówiąc to już dawno go takim nie widziałam, zatrzymał się naprzeciwko mnie i ciężko westchnął.

- Wracam prosto od Laden’a, dlaczego nikt mnie nie poinformował o przebiegu poprzedniego przesłuchania?

- Bo nie było o czym cię informować, poza tym to pytanie akurat to chyba powinieneś skierować do Rolly’ego.

- Potrzebujemy go i potrzebujemy informacji jakie ma.

- Nie mamy żadnej pewności, że ma jakiekolwiek użyteczne.

- Jest blisko z Omally’m sprawdziliśmy to.

- A skąd masz pewność, że jeśli dostanie to czego chce, to powie nam wszystko?

- Jeśli nie spróbujemy, to nigdy się nie przekonamy.

- Posłuchaj jeśli chcesz eksperymentować, to poszukaj sobie innego królika doświadczalnego, ja nie jestem twoją dolotną panienką.

- To daj mu swoją siostrę.

- Po moim trupie, nawet nie próbuj jej tam wysłać.

- Posłuchaj, wiesz na czym polega twoja praca, ja nie będę się bawił w jakiś pieprzony ONZ, masz dwa dni na podjęcie decyzji, jeśli tego nie zrobisz, to podejmę ją za ciebie.

Poszedł zdenerwowany a i mi przy okazji podniósł poziom adrenaliny. Dosyć już powoli miałam jego żądań, były absurdalne ale doskonale wiedziałam jak to wszystko się u nas odbywa. Po chwili namysłu weszłam do szatni ,w której był Gino:

- Hej Kal, co tam?

- W porządku, chcę żebyś na jutro po południu przygotował mi jedną ampułkę …,

Spojrzał na mnie podejrzliwie:

- Czego?

- Vereny.

Vereny był narkotykiem halucynogennym, nasi naukowcy opracowali jego formułę specjalnie z myślą o agentach, którzy mieli jakieś zahamowania przy wykonywaniu zadań, przy których musieli obnażyć swoją seksualność. Działał doskonale na ośrodkowy układ nerwowy i pobudzał siatkówkę oka, jednym słowem sprawiał, że świat był lepszy a przy tym nie miało się żadnych zahamowań.

- Chcesz to zrobić?

- O czym ty mówisz Gino? Czy ja chcę? A od kiedy ktoś w tej diabelnej sekcie pyta nas o zdanie? Wiesz dobrze, że jeśli tego nie zrobię, to Daniels wyśle mnie na jakąś akcję a jak tylko przekroczę próg drzwi od razu wyśle do tego maniaka Sue Ellen.

- Nie rozumiem jak możesz ją chronić po tym wszystkim? Jej sprawiło by to tylko przyjemność a ty musisz się naszprycować żeby wejść tam i nie czuć obrzydzenia, nie pasuje do ciebie ta rola.

- Wiele ról musiałam odegrać, które do mnie nie pasowały, idzie przywyknąć.

Gino spuścił głowę bo doskonale wiedział, że robię to wbrew sobie:

- Kiedy chcesz to zrobić?

- Jak tylko Joe odzyska przytomność i będę miała pewność, że nic mu nie grozi.

- Daj znać.

Skinęłam głową i wyszłam z szatni a Gino zły na całą tą sytuację uderzył pięścią w metalową szafkę. Weszłam na dużą salę i nie wiem z jakiego powodu ale spojrzałam na wielkie zdjęcie Thorne’a, które przewieszone było czarną wstęgą, miałam wrażenie, że spogląda na mnie z góry i uśmiecha się jak dawniej. Dlaczego właśnie teraz, w takiej chwili mi go zabrakło? Może dlatego, że Thorne zawsze wiedział co należy robić, czy to możliwe, że czuwał nade mną? Przystanęłam na chwilę i zaszkliły mi się oczy, przypomniałam sobie jedną z naszych rozmów gdy byliśmy razem:

- Bądź ze mną szczera.

- Boję się.

- Czego?

- Że mnie zostawisz.

- Posłuchaj mnie, jesteś sensem mojego życia, ty i dziecko, które nosisz pod sercem mimo, że nie jest moje, przysięgam ci, że stworzę wam dom, do którego zawsze będziemy chętnie wracać, my i nasze dzieci, ja nawet nie próbuję sobie wyobrazić że moglibyśmy żyć bez siebie, nigdy cię nie zostawię przysięgam, wierzysz mi?

- Wierzę, ale boję się, że świat, w którym przyszło nam żyć i ludzie z którymi musimy pracować nie pozwolą nam długo cieszyć się tym szczęściem.

- O to się nie martw, jesteśmy od nich silniejsi.

Uśmiechnął się do mnie i pocałował mnie namiętnie, tak namiętnie, że zapomniałam o swoich obawach na długi czas.

Gdy jednak teraz stałam tak tam sama wpatrując się w jego zdjęcie – obawy powróciły niczym zły duch. Ile zostało z naszych obietnic? Dlaczego czułam się tak bardzo pokonana?

Thorne’a nie było już ze mną, córka mnie nienawidziła, syn miał własne życie a po naszym wspólnym domu, zostało jedynie wspomnienie, tymczasem ja miałam posłużyć jako prostytutka by zdobyć informacje. Z moich marzeń nie zostało już nic. Czułam się słaba i oszukana – przez życie…, przez Thorne’a…, przez cały świat.