Rozdział XXI

XXI

Asir dotrzymał słowa, gdy rano otworzyłam oczy, dalej koło mnie był. Spojrzał na mnie a ja przeciągnęłam się:

- Dzień dobry.

Powiedział.

- Jak spałaś?

Uśmiechnęłam się, bo wreszcie ból mnie opuścił i wróciły siły witalne.

- Bajecznie.

- Działam na ciebie jak talizman.

- Akurat, nie za dużo zasług sobie przypisujesz?

Uśmiechnął się, ja też.

- Gdybyś częściej potrafiła przyznać się, że jestem ci potrzebny, mogłabyś codziennie sypiać bajecznie.

Trzasnęłam go poduszką.

- Więcej cię o to nie poproszę.

Roześmiał się.

- Poprosisz, poprosisz, żyć beze mnie nie potrafisz.

Mrugnął okiem.

- To co? Seks na dobry początek dnia?

- Wybij to sobie z głowy, aż tak zdesperowana nie jestem.

- To może chociaż dziękuję.

Pochyliłam się nad nim jak do pocałunku, on przymknął oczy a ja wyszeptałam:

- Zrobiłam ci tylko przysługę.

Podniosłam się z łóżka a on się skrzywił i odchrząknął.

- Poczekaj, jeszcze do mnie przyjdziesz.

Wstałam z łóżka i roześmiałam się. Po godzinie oboje opuszczaliśmy dom, włożyłam klucz w zamek żeby zakluczyć, ale nie mogłam włożyć klucza, Asir spojrzał na moją poważną minę:

- Co jest?

- Mówiłam ci, że ktoś był u mnie w domu, a ty myślałeś, że zwariowałam, zamek jest uszkodzony, ktoś przy nim majstrował.

Spojrzał na mnie:

- Zajmę się tym, jedziesz prosto na oddział?

- Nie, muszę jeszcze zabrać coś z domu ojca.

- Jechać z tobą?

- Poradzę sobie.

Wsiadłam w samochód a Asir przeszedł na drugą stronę ulicy, gdzie stał nasz oddziałowy samochód GMC, odpaliłam samochód i odjechałam.

Podjechałam pod dom i wysiadłam z niego. Chciałam wyjąć klucze, ale zauważyłam, że na podjeździe stoi samochód Lindy. Zadzwoniłam do drzwi, otworzyła bardzo szybko jakby w nadziei, że zobaczy w nich kogoś innego. Spojrzała na mnie:

- Kylie.

- Nie mnie się spodziewałaś?

- Prawdę mówiąc nie.

- Mam do zabrania jeszcze kilka drobiazgów, pozwolisz.

Otworzyła drzwi szerzej:

- Nie krępuj się.

Powiedziała rozżalona. Poszłam prosto do gabinetu ojca. Sięgnęłam z szafy karton średniej wielkości i otworzyłam biurko, wyjęłam z niego kronikę, którą niegdyś mi pokazał, kilka fotografii i jego osobiste zapiski. Wszystko zaczęłam pakować do kartonu, wtedy w drzwiach stanęła Linda.

- Twój ojciec chciał ci to dać, nie zdążył.

Wręczyła mi małe pudełko:

- Co to jest?

- Bransoletka, przywiózł ją z ostatniej podróży, może nie wiesz, ale wierzył w talizmany.

Otworzyłam pudełko i zobaczyłam w nim złotą bransoletkę z dużym kamieniem.

- Turkus? Wiesz co oznacza?

- Został uznany przez starożytną kulturę jako amulet chroniący, podobno jest w stanie zamieniać wrogów w przyjaciół i pomaga odpędzać zło.

- Wierzysz w to?

Zapytałam ciekawa jej opinii.

- To tylko legendy, ale tak, wierzę.

Wyjęłam bransoletkę z pudełka i włożyłam na rękę.

- Piękny.

Linda była jakaś nieswoja, jakby ktoś zamienił jej wnętrze na kogoś pokornego.

- To już chyba wszystko, z resztą zrób co uważasz.

Kiwnęła głową.

- Myślałam, że mieszkasz u Rolly’ego.

- Jak widzisz, już nie.

Kiwnęłam głową, wzięłam karton i skierowałam się do drzwi:

- Kylie…

Obróciłam się do niej przodem:

- Nie lubię cię, ale nie skrzywdziłabym twojej córki, chciałam żebyś to wiedziała.

Skinęłam głową i wyszłam z salonu, gdy otworzyłam drzwi wyjściowe, weszłam wprost na Rolly’ego:

- Rolly? Linda jest na górze.

Spojrzał na mnie:

- Przyszedłem do ciebie, Asir powiedział, że cię tu zastanę.

Linda zeszła po schodach, spojrzała na Rolly’ego i mnie, po czym zniknęła za ścianą salonu. Zamknęłam drzwi i spojrzałam na Rolly’ego:

- Musisz to robić?

Powiedziałam rozgoryczona.

- Co takiego?

- Nie udawaj, stawiasz mnie w niezręcznej sytuacji, to teraz dom Lindy, mogłeś zadzwonić, nie musiała tego widzieć.

- Sama dokonała wyboru.

Pokręciłam głową ze złości i otworzyłam bagażnik mojego samochodu, wkładając w niego karton, spojrzałam na niego:

- Więc?

- Możemy gdzieś pojechać?

Westchnęłam ciężko.

- Po co? Powiedzieliśmy sobie wszystko.

- Proszę.

- Dobrze, jedź, pojadę za tobą.

Wsiedliśmy do samochodów, Rolly ruszył przodem a ja zaraz za nim, z okna salonu obserwowała to Linda.

Dojechaliśmy na wzgórze i wysiedliśmy z samochodów, podszedł do mnie:

- Przejdźmy się.

Odetchnęłam ciężko i ruszyliśmy wąską ścieżką, prowadzącą w głąb lasu.

- Nie rozumiem tego co robisz.

- Możesz jaśniej?

- Zacząłeś układać sobie życie z Lindą, dlaczego nie możesz zapomnieć o mnie? Nie będę z tobą, nie mogę.

- Przez Asir’a?

- Dobrze wiesz, że nie o niego chodzi.

- To o co?

- Nie wiesz? O ciebie. Twoje sprzeczne emocje zaczynają mnie coraz bardziej przerażać, jesteś tak nieprzewidywalny, że nigdy nie wiem co powiesz albo co zrobisz. Nie potrafię cię zrozumieć.

- Powiedziałem ci ,że byłaś moim zadaniem, że prawie wszystko było grą, tak uważałem jeszcze niedawno.

- A co się zmieniło?

- Dotarło do mnie, że cię straciłem.

- Straciłeś mnie dawno temu, na własną prośbę.

- Myślałem, że nic do ciebie nie czułem ponad to, co kazano mi czuć, teraz wiem, że cię kochałem.

- Rolly przestań, nie rób mi tego, nie teraz.

- A kiedy? Kiedy poczujesz coś do kogoś innego?

- Nie wierzę, że Linda jest ci obojętna, coś do niej poczułeś a teraz chcąc to ukryć chowasz się za uczuciami do mnie, ale one nie istnieją, nie kocham cię i ty też nie możesz mnie kochać.

- Nie możesz mi tego zabronić.

- Ale mogę udawać, że tego nie widzę.

- Problem w tym, że ty nie jesteś dobra w udawaniu.

- Co ty o mnie wiesz? Myślisz, że to, iż udało ci się podporządkować mnie sobie, daje ci prawo do ingerencji w moje życie?

Chwycił mnie za ramiona i spojrzał głęboko w oczy, ja spojrzałam w jego ,bo znałam ten wzrok – władczy, pożądliwy, nieprzejednany.

- Spójrz mi w oczy i powiedz, że nic do mnie nie czujesz a dam ci spokój.

Oddech miałam ciężki jak kiedyś:

- Nic do ciebie nie czuję.

Odpowiedziałam, ale nie uwierzył.

- Nie wierzę ci.

- Bo ty nie wierzysz nikomu.

Wyszarpnęłam się i skierowałam do swojego samochodu. Nie uwierzył mi a to czy ja tak do końca byłam szczera, też poddawałam pod wątpliwość.

Wsiadłam i odjechałam. Po drodze uczucia tłukły się w mojej głowie, zatrzymałam samochód na poboczu, wyszłam z niego. Z radia leciała piosenka Within temptation „ Memories”, która huczała mi w głowie. Kopnęłam w samochód i rozpłakałam się opadając bezwiednie na maskę samochodu. Po ułamku sekundy podjechał Rolly, wysiadł z samochodu i nawet nie zamykając drzwi podszedł do mnie szybkim krokiem, ujął mnie za ramiona i zaczął obsesyjnie całować. Poddałam się temu na dłuższą chwilę, lecz w końcu odepchnęłam go z całej siły od siebie i krzyknęłam:

- Nienawidzę cię! Rozumiesz?! Nienawidzę dnia, w którym cię spotkałam!

Rozpłakałam się jeszcze mocniej i osunęłam się po samochodzie, aż w końcu usiadłam kucając i chowając twarz w dłoniach.

Rolly popatrzył na mnie jeszcze przez chwilę, ale zaraz potem wsiadł do swojego samochodu i odjechał jakby urażony moimi słowami.